Een vrouw op toneel, helemaal alleen.

Visueel slechts ondersteund door een cd-speler op een piano, een roze tas en een microfoon. Als zij een beetje onhandig haar apparatuur heeft opgebouwd, begint ze te vertellen. Beschouwingen over haar leven als alleenstaande moeder van twee kinderen en haar werkzaamheden in de creatieve sector. "Ouder worden is fijn", zegt ze.

Je kunt je hoofdhaar verven, je hebt enorme inzichten in het leven en fysiek ben je op je best. Wel is het verrassend dat je van een aantal bevallingen zwaar incontinent word en als klap op de vuurpijl je hairy beaver grijs kleurt. Ook schijnt dit vertrekpunt banaal en onbelangrijk te zijn, door beweging en dans laat Ulrike Doszmann een nieuwe dimensie van dit thema zien en creëert zij onvergetelijke momenten.

De confrontatie met zich zelf schuwt Ulrike Doszmann niet. De angst, zich onvoordelig of gênant te presenteren, is haar vreemd. Daardoor ontstaan keer op keer tragikomische en soms heftige situaties met een vleugje poëzie.

Eerdere voorstellingen en performances van de maker en danser ( Auf Wiedersehen, Helga!, WITOOR, Geen titel gevonden, ME&MY FATBOY) tonen haar fijne neus voor humor en Spielerei. Ze laten zien hoe meesterlijk zij balanceert op de dunne scheidslijn tussen ernst en absurdisme. In haar avondvullende theatershow "Weine nicht, wenn der Regen fällt" gaat ze een stap verder en ontvoerd zij het publiek met fluwelen stem en een perfecte timing in het vernieuwende genre van danscabaret.