Een opening van een tentoonstelling met een speelvlak van 2 bij 2 meter, buitengesloten zijn achter een glazen pui, een lange smalle pijp, waaruit geen ontkomen mogelijk blijkt, een tegen de sluiting aanschurkend Oost Europees aandoend woonboulevard, tochtige pleinen en ijskoude fonteinen, maar ook de luxe woonkeuken in een statig herenpand of een zaak voor antieke typemachines- dat zijn de spelplekken, die het haart van Ulrike Doszmann vreugdevol laten kloppen.
Het maken van een voorstelling op locatie levert meteen een bijzondere speelplek op.
Een ruimtelijk kader, dat de sfeer, de uitvoering en het personage kan bepalen.
Toevallig langs lopende passanten vormen net als een absurd grote verzameling exotische kamerplanten een bestanddeel van het geheel.
De voorstellingen op locatie voert Ulrike Doszmann altijd in opdracht uit, de opdracht kan variëren van de opmerking: Dit is de plek, kijk maar, wat je ermee doet!, tot een specifiekere kadering, zoals een lezing over fotografie of 'iets met kunst'.
Deze diversiteit maakt het feestelijk, om op dit soort plaatsen te werken.