De charme van het Net Niet Gevoel, dat is het, wat Ulrike Doszmann bezig houdt. Een rood rokje bij 'Auf Wiedersehen, Helga', dat een eigen leven gaat leiden, een plaatselijke pianolerares, die ineens een beroemde Russische concertvirtuoos moet vervangen en daarbij schrijnend ten onder gaat, een zelf gecomponeerd lied dat net het Songfestival niet gehaald heeft- bijna onbenullige en herkenbare situaties, die haast absurdistisch vervreemd worden. Het werk van Ulrike Doszmann balanceert op de scheidslijn van humor en tragiek. Ze spaart zichzelf niet. De angst om af te gaan is haar vreemd.

Iemand lanceerde twee jaar geleden het begrip Danscabaret, om haar werk te omschrijven. Het maken van voorstellingen op locatie krijgt eveneens veel ruimte. Trieste leegstaande winkelpanden, luxe woonkeukens met kookeiland, een waterfontein, waar bij -2 graden Celsius in huidkleurig ondergoed doorheen gepoedeld wordt, de etalage van een kledingzaak, waar een poetsvrouw zonder fatsoenlijk gereedschap tot het uiterste gedreven wordt, plekken, die iedereen kent of dagelijks passeert, worden uit hun context gehaald of juist zo versterkt, dat een eigenlijk herkenbaar tafereel niet meer lijkt op wat het is. Het gewone en haast onbelangrijke wordt uitvergroot. Een terloops verteld verhaal over de leefomstandigheden van een gescheiden moeder fulmineert in een harendans, die laat zien, dat artistiek werk slopend voor je haardos kan zijn. De poëzie van het lachwekkende wordt volgens Ulrike Doszmann ondergewaardeerd.Ze blijft eraan werken om dit aspekt onder aandacht te brengen.